Chove en Santiago

¿Cómo atreverse a escribir da vila da que o fixeron Valle Inclán, Cela, Cunqueiro, Torrente...? Máis ainda, algúns non só como escritores ou vates, senón como veciños dela. Pois, por deixar pinceladas ou brochazos máis atinadamente diría, de pequenas vivencias propias. Eu que me criéi a cabalo de Castroforte del Baralla e Villasanta de la Estrella (Saga-Fuga de JB), nunca participéi dos piques e regueifas entre cascarilleiros e picheleiros (nin siquera da discusión entre alcumes: picholeiros/ picheleiros) ou a humorística referencia aos merdentos (ainda que non viñera ao caso, e non lembraréi aquí quen son). Decantándome somentes nunha excepción: O Deportivo e a sua sede, Riazor. Lateral de Marcador co meu pai, logo, Especial Niños e a cátedra en General, preto da Torre de Maratón. Nacemento e tal vez derradeiro refuxio que me queda, ainda que sexa nos arrabales dende unha aldea da Mahía. Que non é Firmistáns (non quero ficar "caladiño" coma os de alí), que non é Balcaide, Picaraña, Ortoño, Eirapedriña, Bertamiráns, Paramuiño, Bentín, Fraíz, Reibó, Pardiñas, Santomil, Framil ou Costoia. Pero ese sería outro cantar, ainda que posiblemente sexa o "aleph" meu. Santiago é onde os meus pais quixeron que nacese eu e os meus irmáns. Piséino no Ensanche, correndo neniño cando chamaban por min os Abuelos pretiño da Praza Roxa, cando era roxa. De vacacións no vran, ruas valeiras, Fonseca triste e soia. Tras o capirote procesional nunha Semana Santa. Escapadas inocentes ao bar da maquia na que se podían facer partidas, que soaban coma estalos. Vista fugaz de Pito Bebendo e as Marías (duas). O chamado "Rascacielos" lugar de parada ocasional, con aquela pizarra. Pero en tempo de estudio, en Marineda, no barrio da "Sagrada...", famoso por cousas de sucesos. Logo collinlle un anaco de manía a Santiago, cando tocóu ir co Tío Moncho ou logo co Pai ao Hospital, naquel tempo case que único onde se operaba na provincia. E á bomba de cobalto. Pasado o tempo, volvín a sentir agarimo por o "pueblo" meu. Recorro as ruas soio. Agora, tento de pasear por él aos meus fillos, xa extranxeiros, e esquivos ao seu meigallo. Non pretendo entrar a cabalo na Catedral, soio entrar e falar alí cos meus. E con Deus. Non son Churruchao pero teño outros devanceiros.

Como os meus bisabuelos, abuelos e pais, piso a Rua Nova, ou a Rua do Vilar, mentras chove, coma sempre. De noite. Miro de reollo ao Casino, por ver se cando esté a escuras podo intuir ao meu padriño Pepe, o Médico do sombreiro. Chove e penso nos meus fillos, lonxe han.