jueves, 17 de septiembre de 2009

Visita cultural a Santiago

Como moitos vrans fun a Santiago de Compostela. Ir alí é ir a encherte de cultura. É ir a tiro fixo. Como é sabido, non chega un día para abarcar tanto. Por iso tiven que facer varias incursións e ter algún que outro "guía", de eses que che levan a onde paga a pena. Por exemplo, a visitar a exposición do coro de pedra de Mestre Mateo (tremendo exemplo da condición humán: parece ser que non fai moito, descubríronse restos de esta obra do Artesán que fixo, chea de "croques" a sua cabeza, o Pórtico da Groria, cumio do Románico tardío universal, digo que se descubriron restos -hai uns cabalos preciosos- de nada menos que de un coro que fixera él tamén, ¡como recheo tapado dunha escalinata!).
Pensaredes que atopei algún monumento, algunha pedra non sabida. Pero non foi iso. Botádelle a culpa a miña Tía, compostelana de nación. Irei ó grao do meu recorrido cultural santiagués:
Supermercado La Plaza, no Hórreo: unha impresionante empanada de mixilóns ou de zamburiñas que o rustrido é o mar e os moluscos.
Confitería Tábora, rua da República Argentina: fan unha rosca os sábados e os domingos que despois do terceiro día hai que comela sentado por se che pilla de improviso, porque avisado, xunto a taza de leite hai que poñer un pano para enxugar as bágoas que esvaran pola cara cando comenzas a gustar un anaco de semexante cousa, que non sei se a atiborran de manteiga ou de sustancia peor ainda, porque non catei bola mais xugosa. Teñen esas roscas a propiedade particular que non fan segregar xugos gástricos na boca, senón bagoas nos ollos.
E para a miña pequena, o que mais lle pode gostar: unha tortilla chorreante, caseque sen callar na Casa de las Tortillas, fora do "pueblo" pero pretiño, en Cacheiras, é eu, de paso, pido pementiños e de postre un bo anaco de pan do bo.
Como diría a cantiga que cantaba a miña Tía Carmiña:
"Apañei berberechos nunha tarde de vran
...unha taza de viño e un anaco de pan
foiche a miña merenda nunha tarde de vran"
Cando vaiades a Galicia, se queredes o meu consello -ainda que algún que cree conocerme pense que vou de falso- pedide cousas humildes: un anaco de pan de alí, uns berberechos cocidos xa que non crús, uns pementos, unhas xouvas, uns xureliños fritidos, unha tortilla de ovos, unha taza de viño. E patacas todolos días.
Falo en definitiva de cultura gastronómica. Ese asunto que o meu admirado Cunqueiro elevou a alta literatura. E de boa vida. É ir a tiro fixo.

(Despois de moitos anos sen medir o tempo, de agora sentirme soio alí, paseando polas suas ruas cheas de xente, xa sei que daría para outra vida conocer o meu pueblo).




Como muchos veranos, fui a Santiago de Compostela. Ir allí es ir a llenarte de cultura. Es ir a tiro fijo. Como es sabido, no llega un día para abarcar tanto. por eso tuve que hacer varias incursiones y tener algún que otro "guía", de esos que te llevan a donde vale la pena. Por ejemplo , a visitar la exposición del coro de piedra del Maestro Mateo (tremendo ejemplo de la condición humana: parece ser que no hace mucho, se descubrieron restos de esta obra del Artesano que hizo, llana de rizos su cabeza, el Pórtico de la Gloria, cumbre del Románico tardío universal, digo que se descubrieron restos -hay unos caballos preciosos- de nada menos que de un coro que hiciera él también ¡como relleno tapado de una escalinata!).
Pensareis que encontré algún monumento, alguna piedra no sabida. Pero no fue eso. Echarle la culpa a mi Tía, compostelana de nacimiento. Iré al grano de mi recorido cultural santiagués:
Supermercado La Plaza, en el Hórreo: una impresionante empanada de mejillones o de zamburiñas que el condimento es el mar y los moluscos.
Confitería Tábora, calle de la República Argentina: hacen una rosca los sábados y los domingos que después del tercer día hay que comerla sentado por si te pilla de improviso, porque avisado, junto a la taza de leche hay que poner un pañuelo para enjugar las lágrimas que resbalan por la cara cuando comienzas a gustar un pedazo de semejante cosa, que no sé si la atiborran a manteca o de sustancia peor todavía, porque no caté bollo más jugoso. Tienen esas roscas la propiedad particular de que no hacen segregar jugos gástricos en la boca, sino lágrimas en los ojos.
Y para mi pequeña, lo que más le puede gustar: una tortilla chorreante, casi sin cuajar en La Casa de las Tortillas, fuera del "pueblo" pero cerca, en Cacheiras, y yo, de paso, pido pimientos y de postre un buen pedazo de pan del bueno.
Como diría la canción que cantaba mi Tía Carmiña:
"Recogí berberechos en una tarde de verano
... una taza de vino y un pedazo de pan
fue mi merienda n una tarde de verano"
Cuando vayais a Galicia, si quereis mi consejo -aunque alguno que cree conocerme piense que voy de falso- pedid cosas humildes: un pedazo de pan de allí, unos berberechos cocidos ya que no crudos, unos pimientos, unas sardinitas, unos jurelitos fritos, una tortilla de huevos, una taza de vino. Y patatas todos los días.
Hablo en definitiva de cultura gastronómica. Ese asunto que mi admirado Cunqueiro elevó a alta literatura. Y de buena vida. Es ir a tiro fijo.

(Después de muchos años sin medir el tiempo, de ahora sentirme solo allí, paseando por sus calles llenas de gente, ya sé que daría para otra vida conocer mi "pueblo").

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Free counter and web stats