sábado, 19 de mayo de 2012

¿De vagar, preguiza, a modiño ou a eito?

Festivo é hoxe en Galicia. Día das Letras Galegas, dazasete de maio (eu non estóu de acordo co poeta que dí que é longo). Mellor que encumiar unha batalla ou un pasamento. ¿Será que somos raza de contadores? De contadores de contos, non de cartos. Dende fai pouco levo medio chea a "billetera" de historias boas, por tanto, de vida de xente; xa me decatéi que esa é a verdadeira riqueza. Quero dicir que ás veces non levo cartos pero si un anaco de papel onde vou anotando sucedidos e persoas que demostran a ledicia da vida e a gracia de Deus e as fontes que fai brotar. E dise xeito estóume a convertir en millonario. Serrat profetizou: "¡qué suerte tienes, cochino!". Canto esa canción. E coma que a economía estame a preocupar menos, en todo caso mais, á "economía da Salvación". Nestas viña vindo, cando escoitéi a alguén en Madrid dicir: "la niña está perezosiña". E a miña soberbia púxose a xuzgar á quen tal dixo, creéndome eu galego falante e a outra persoa advenediza. "Como se nota -matinaba eu- que non o mamaches". Maxinaba acrararlle, sen vir a conto: "dise perguiceira". Pero coma sempre cando un xulga, vóltase xuzgado. Fun ó diccionario e tampouco se di "perguiceiro" senón, "preguiceiro". 
Por iso hoxe, Día das Letras Galegas, fronte a os traballos e os días da época, da crise económica, do medo ó futuro incerto, quero suliñar ista palabra que surxíu por azar. E como mostra da preguiza, vou a copiar un anaco de Cunqueiro que canta de vagar en Baiona la Real de Miñor: "... dejemos todo lo que no sea el urbano vagar: la plaza vieja, las viejas calles, ahora en soledad y silencio; (...), en cualquiera de esas blancas casas de porche y dos ventanas de pequeños y cuadrados vidrios, digo qué dulce y humano sería vivir, bajar al muelle y al arenal a tomar el sol, o pasear bajo los porches de la propia calle un día de lluvia, y oír las campanas de la Colegiata, y luego, en una jarrita al alcance de la mano, un poco de vino del país, sentarse cabe la ventana a escribir esas historias que todos llevamos en la memoria, o, quizás, unos versos amorosos y nostálgicos, esos versos con que los poetas, cuando vemos que la juventud se ha ido, pretendemos adormecer el corazón" (de "El pasajero en Galicia" Editorial Tusquets, escrito e vivido en 1952, hoxe imposible). E fiando co valor evocador do viño, di no prólogo da "Cociña galega": "A los gallegos nos gustan nuestros vinos. Quizá porque tienen más ganas de hablar que nosotros mismos, gente lacónica, o porque tienen un sabor fugitivo, y buscándolo, sentado ante su taza, el gallego rememora gentes, tiempos, lugares, amores, despedidas." 
Todo isto anímame a trocarlle o nome a meu blog por algo así como "De vagar". Máis tendo ainda a casa por barrer e as mans que encher, non me parece que deba facelo. Pero xa non me sinto tan cómodo co título actual e vou a rosmar un tempiño se lle cambio por "A eito", que vai máis co meu tono actual. Pero resístome a dar o paso cando ven a memoria o dito de Cervantes no Quijote: "¡Tarde piache!" ¿E será verdade no meu caso?
O meu xefe, que é de Lalín, e a pesares de non ser iso calquera cousa, agora fica ficando en Becerril de la Sierra, foi quen me acordóu a data celebrada, e de paso, berróume por non estar hoxe eu alí. De iste xeito achégome co maxín escribindo estas liñas. Para que non me riña o xefe. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Free counter and web stats